Application
Poly-L-lysine polymers can be used in promoting cell adhesion to solid substrates, conjugation to methotrexate for increased drug transport, microencapsulation of islets, cell microencapsulation technology, microarray glass slide coating, and chromosomal preparations. Lower molecular weight poly-L-lysine (30,000-70,000) is less viscuous in solution, but higher molecular weight versions provide more attachment sites per molecule.
Poly-L-lysine solution has been used for the attachment of endothelial cell cross sections to UV-crosslinked PET membrane frame slides. Poly-L-lysine coated slides were used for the placement of tissue sections for immunohistochemical assay.
Biochem/physiol Actions
Poly-L-lysine is a nonspecific attachment factor for cells useful in promoting cell adhesion to solid substrates by enhancing electrostatic interaction between negatively charged ions of the cell membrane and the culture surface. When it is absorbed to the cell culture surface, poly-L-lysine functions to increase the number of positively charged sites available for cell binding. With cells that can digest poly-L-lysine, poly-D-lysine should be used as the attachment factor.
About This Item
CAS Number: 25988-63-0
mol wt: 150,000-300,000
color: colorless
application(s): hematology, histology
storage temp: room temp
کاربرد
پلیمرهای پلی-ال-لیزین می‌توانند در افزایش چسبندگی سلول به بسترهای جامد، اتصال به متوترکسات برای افزایش انتقال دارو، ریزپوشانی جزایر، فناوری ریزپوشانی سلول، پوشش‌دهی اسلاید شیشه‌ای ریزآرایه و آماده‌سازی‌های کروموزومی مورد استفاده قرار گیرند. پلی-ال-لیزین با وزن مولکولی کمتر (30000-70000) در محلول چسبناکی کمتری دارد، اما نسخه‌های با وزن مولکولی بالاتر، مکان‌های اتصال بیشتری را در هر مولکول فراهم می‌کنند.
محلول پلی-ال-لیزین برای اتصال مقاطع عرضی سلول‌های اندوتلیال به اسلایدهای قاب غشایی PET با اتصال عرضی UV استفاده شده است. اسلایدهای پوشش داده شده با پلی-ال-لیزین برای قرار دادن مقاطع بافتی برای سنجش ایمونوهیستوشیمی استفاده شدند.
کنش های بیوشیمی/فیزیولوژیکی
پلی-ال-لیزین یک عامل اتصال غیراختصاصی برای سلول‌ها است که در تسهیل چسبندگی سلول‌ها به بسترهای جامد از طریق افزایش تعامل الکترواستاتیک بین یون‌های با بار منفی غشای سلولی و سطح کشت مفید است. هنگامی که پلی-ال-لیزین به سطح کشت سلول جذب می‌شود، با افزایش تعداد مکان‌های با بار مثبت موجود برای اتصال سلول عمل می‌کند. در مورد سلول‌هایی که می‌توانند پلی-ال-لیزین را هضم کنند، باید از پلی-دی-لیزین به عنوان عامل اتصال استفاده شود.
